2000’li yılların başı.
Türkiye’de az, orta ve yüksek gelirli aileler vardı.
Az gelirli olanlar genellikle işçi ve emekçi kısmı, işçiden bir miktar fazla maaşla orta gelirli olanlar memur, yüksek gelirli olanlarda zengin iş adamı tayfasıydı.
Asgari ücret ve memur maaşları bir hayli düşüktü. Ülke ekonomisi zor durumdaydı. Fakat insanlar aç değildi.
Çünkü o yıllarda toprakla bütünleşmiş, elleri nasırlı, ağaçlara aşık analarımız, babalarımız, dedelerimiz, ninelerimiz yaşıyordu.
Süte, yoğurda, peynire para verilmezdi. Köyden gelirdi. Domates, biber, patlıcan manavlardan çok fazla alınmazdı. Yaz günü toplanıp, kış için kurutulurdu. Balkonlarda asılı dururdu kurutulmuş sebzeler.
Çerezciden gidip her gün çerez alınamazdı. Bademler, cevizler türlü türlü yemişler hazırlanırdı köylerimizde. Her eve çuval çuval götürürdü gelinler, kardeşler…
Eskiden tatil beldeleri önemsizdi. En güzel tatili büyüdüğü, çocukluğunu bıraktığı köylerinde yapardı insanlarımız. İtalya Torino, Roma, Paris falan hepsi hikayeydi. Tatilin tadı en güzel köyde çıkardı. Bir yandan da kış için erzaklar alınırdı toprak anadan….
