Gugukların arsızlıkları var tüm köşelerde…

Şahinler kafeslere mahkum, kargalar uçuşuyor her yerde.

Boyun büküp sararmış, solmuş ümmetin buğday taneleri.

Çığlığa düşmüş çatlayan dudaklar, ilahi rahmete hasret.

Güneş küsmüş , ayıpları gizleme derdine düşmüş ay.

Kirlendi dünya ,aynı bahçenin parke taşları yapayalnız ve çamurlu.

Gözler perdelenmiş, kulaklar hakikatlerden yoksun ve mühürlü.

Rahmet yağmuru çok yakın, sakın sorma ne zaman.

Aldırma gülüm, ben hep hüzünlerin insanına koşuyorum.

Hazin dünyada, gözlerim yeryüzüne bu yüzden sığmıyor.

Nesiller çoğalıyor, insanlık çölleşiyor…

Ayaz yemiş nice gül yaprakları uçuşuyor kaldırım kenarlarında.

Riyasız tebessümle kan damlıyor kalbimden…

Çözülecek elbet tılsımı bütün bu karanlıkların.

Ey hüzün!

Sen de çek git şu ıssız gecemden artık.

Ey bir aşka duran insan!

Demedim mi sana, sakın dokunma geceye, elinde hüzün kalır…