Acı çekmek alın yazısı değil evlat. Sen yeter ki nasuh bir tövbe ile ayağa kalk, kutlu yürüyüşüne devam et, durmaksızın yürü, dönüp arkana bakmadan hızlıca yürü. Yollar, dağlar, şehirler, insanlık yürüsün seninle birlikte. Alnına çarpan, kanlı saçlarını uçuşturan rüzgarlara, içini titreten acılarına inat, durmadan yürü, ta ki değişene dek üzerine yıkılan dünya.
Tüm yaşadıklarına inat, özgürlüğü ve hayatı sarmalayıp sımsıkı kucaklıyormuşçasına kollarını açarak, denizleri elindeki âsan ile aşarcasına yüreğine tutunarak yürü, yaşadığın korkuları korkutmak için, korkuların üstüne üstüne yürü. Hiçbir rengi olmayan çocuk, çabuk büyü, bilmiş cahillerin arasında yarınlara bir ırmak gibi süzül de gel, bittik mahvolduk çığlıkları atanlara inat “La taknetu min rahmetillah” (Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin) ile “İnne meal usri yüsra” (Şüphesiz zorlukla beraber kolaylık vardır) ile sevdanın dizelerini söyleyerek yürü ve gel...
Bütün masumiyetinle, güzelliğinle, günahsızlığınla, hiçbir şeye aldırmadan seviyorum seni ey savaşın ortasındaki güzel çocuk. Sen ki tarumar olan yüreğinle, sabır ve inançla kurtarılmayı beklerken, düğümleniyor boğazım, yüzüm kızarıyor, senin için ne yapabilirim ki diye utanıp, boynumu büküp buğzederek duaya sarılıyorum…Çocukların öldürüldüğü topraklarda ay bile küsmüşken insanlığa, ben gözyaşlarımı seccademe gizliyorum evlat.
Ey hayatı kirleten, yozlaştıran, bencilleştiren, daha çok kazanmak için, ceplerini parayla doldurmak uğruna insanlığını unutanlar, öldürenler, ocakları söndüren zalimler, zulmünüzle parçaladığınız hayatları görün artık.
Ve ey bilirkişiler, söz sahipleri, siz de görün işte, hayatı ve ölümü birlikte yaşayan günahsız, masum, mazlum çocukları görün, görün de dayanılmaz acılara terk etmeyin, bir şeyler yapın. Artık hiç kimseyi zalimlerin kollarına teslim etmeyin...
Ve çocuklar yürüyecek, savaşın ortasında yapayalnız bırakılmış acının çocukları…Geleceği kucaklıyormuşçasına. Dünyayı değiştirenedek yürüyecekler…Tüm alçaklıklara, vicdansızlık, zalimlik, haksızlık ve ahlaksızlıklara inat, aldırmadan, unutmadan, arkasına bakmadan yürüyecek çocuklar aydınlık günlere. Sen umudun çocuğusun evlat. Çığlıkların ve gözyaşların yeşertecek İnsanlığın umudunu, vefasızlık ve duyarsızlıkta boğulan şu merhametsiz dünyada. Bambaşka olacak kaderiniz, çünkü sen, ilmi, irfanı, adaleti hakkı ve hakikati, özgürlükleri kucaklayıp yürüyeceksin. Sen acılarına diren yeter ki, sabrın sonu selamet olacak, Allah’ın izniyle bunu da atlatacaksın. Ve sen ey ölüme terkedilen çocuk, rahatlarını kaçıracaksın o zalimlerin, hayatta oldukları müddetçe yüreklerini hoplatacaksın, ciğeri beş para etmeyenlerin düşlerine gireceksin, korku salacaksın kalplerine, uykuları kaçacak, atlas döşeklerinde karabasanlar basacak,” ve senin suçun neydi de katlettiler seni çocuk” sualiyle yüzleşecek elbet o güce tapanlar.
Daha gür söyleyeceksin özgürlük türküsünü evlat, daha bir gür çarpacak yürekleriniz, daha bir sıkı olacak yumruklarınız. Sen yeniden doğacak ve ıslah edeceksin bu bozuk dünya düzenini. Ey boynu bükük, mahzun ve mazlum çocuk, öyle büyük bir sınav ki senin sınavın…koy yüreğini şu çileli, sıkıntılı, kanlı hayatın tam ortasına, fakat kaldır başını, suçlu olan biziz, senin hiçbir suçun yok, diren, dayan, sabret, göreceksin kucak açacak yarınlar sana…
Kanayan kalbin için seferber olamıyor yaşayan ölüler, ateşler içinde kavrulan yüreğine gözyaşlarını taşımaya devam ediyor his sahibi kardeşlerin. Yürü…Rabbine teslimiyetle yürü. Sen yürüyüp tutundukça hayata, baştan aşağı değişecek bu dünya.
Kan damlayan kalbimi tutup, yangınlar içinde koşmaya devam ediyorum…Yürüyorum. İnancıma sımsıkı tutunarak, yağmalanıp parçalanmış takva elbisemle sarıyorum kavrulan yüreğimi. Güllerimi toplarken, ellerimi kanatan dikenlerine aldırmadan, bir ümit ile güle kavuşmanın huzurunu hissediyorum...Affet bizi evlat, affet bizi Allah’ım.
