Tff 1.ligin 7. Haftasında konuk ettiğimiz kardeş kulüp Ankaragücü karşısında 0-4’lük bir hezimetle hüzne boğulan taraftarların yüreğinden yazıyorum..

Maçın ayrıntılı analizini yazacak kadar cesur değilim, hatırlamak bile istemiyorum.

Teknik olarak sadece şunları söyleyebilirim;

Orta sahanda sakatlık dolayısıyla eksiksin, neden Mert Yılmaz’ı sağbeke monte edip, Burak Altıparmağı merkezde kullanmıyorsun. Mert Yılmaz yetersizse, olmayan paramızı neden harcıyoruz. Hadi Mert’i düşünmüyoruz diyelim, rakip akın akın soldan geliyor neden aksiyon almıyorsun. İkinci alternatif olarak Taha’yı oyuna alıp Cüneyt’i sağbeke çekersin. Belki yine kaybedersin ama en azından elinden geleni yapmış olursun.

4-0 kaybediyorsun birtane sarı kart gören oyuncun yok.
Bu şu demek;
itiraz etmeyen, rahatsızlık duymayan, aidiyeti olmayan futbolcular tarafından temsil ediliyorsun.
Yeni kurulan takım, adaptasyon süreci, oynama alışkanlığı gibi bahaneler bulup içimizi rahatlatamıyoruz çünkü Ankaragücü’de aynı durumda. Hatta sahamızda kaybettiğimiz Eyüpspor’da kezâ öyle..

Taraftarın tepkisini normal görüyorum. Süperligde şampiyonluk yaşamış takımın taraftarını umutlandırıp hüzne boğarsan çıkacak sonuç budur.
Şampiyonluk hedefiyle çıktığımız yolda düşmemeyi konuşmayalımda, gerisi önemli değil diye düşünen kitlenin yoğunluğu fazlasıyla artıyor..

Ama karalar bağlamanın dışında,
Birde şu açıdan bakalım;

21 günlük bir süreç hocanın ihtiyaç duyduğu zamanı karşılayabilir.
Sakatlar iyileşir, Vakıfköy’ün inancı tazelenir, motivasyon görüşmeleriyle tekrar iddialı duruma gelebiliriz.
Herşeyden önce inanmaya ve istemeye ihtiyaç var.
Kim bilir;
dökülen yaprakların ardından bahar gelir belki..
En karanlık, en kötü gecenizi düşünün, sabah olmadımı ?
Umudumuzu kaybetmeyelim ✋