Yazıma konu olan, 1800’lü yıllarda Gurabahene-i Laklakan (Düşkün Leylekler Evi) adıyla dünyanın ilk hayvan hastanesi olarak faaliyet gösteren, ardından Osmangazi Belediyesi tarafından restore edilen sivil mimari örneği binadır.

Geçen hafta bu bina, Osmangazi Kent Konseyi’ne devredilerek, açılışı yapıldı.

Peki daha önce bu tarihi binada ne yapılıyordu?

Fecri Cihan isimli, adı sanı bilinmeyen bir dernek faaliyet gösteriyormuş binada. 

Yasal yükümlülüklerini yerine getirdikleri sürece, sorun yok elbette. 

Ancak muhtemelen ismini ilk kez duyduğunuz Fecri Cihan isimli dernek, 4 yıl boyunca tek kuruş ödemeden bedava kullanmış  bu güzelim binayı.

Konuyu Osmangazi Kent Konseyi açılışında bir belediye bürokratına sordum.

Ortada ne bir kira sözleşmesi varmış ne de bir protokol!

Mustafa Dündar’ın prenslerinden bir başkan yardımcısı, dernek yetkililerine, “Gidin orada oturun” demiş sadece.

Onlar da 4 yıl boyunca, babaların mülküymüş gibi kira vermeden, kamuya ait olan binayı kullanmışlar.

Belediye bürokratı, “Bunun gibi çok örnek var Osmangazi’de. Bu konular kitap değil, ansiklopedi olur” dedi. 

Bu sözler aslında  Mustafa Dündar dönemini özetliyor.

Dündar’ın en büyük şansı,  koltuğunu, devri sabık yaratmak istemeyen ve sadece geleceğe bakıp hizmet üretmek isteyen Erkan Aydın gibi bir belediye başkanına bırakmasıdır.

Biz de Dündar döneminin usulsüzlüklerini, özel bir çaba sarf etmeden işte böyle tesadüfen öğreniyoruz.

Ancak kamunun çıkarları adına Mustafa Dündar dönemindeki usulsüzlüklerin hesabı mutlaka sorulmalı. 

 2 katlı tarihi binanın, 4 yıl kira sözleşmesi bile olmadan, bir derneğe kayıtsız, ‘kuyutsuz’ bir şekilde verilmesi bile başlı başına bir suç değil midir?

Bu peşkeşi çekenler, bırakın koca binayı, kendilerine ait kümeslerini bile bedelsiz verirler mi acaba?